தலைவர் கலைஞரும் கச்சத்தீவும்

ஒவ்வொரு பிப்ரவரி மாத இறுதியில், கிறிஸ்துவர்கள் மட்டுமல்லாமல் மற்றவர்களும் கச்சத்தீவுக்கு சென்று, அந்தோணியார் திருவிழாவில் கலந்து கொள்வார்கள். கடந்த 1983, அ.தி.மு.க. ஆட்சிக் காலத்துக்குப் பிறகு இத்திருவிழா நடைபெறவில்லை. கிட்டத்தட்ட 28 ஆண்டுகளுக்குப் பின், தலைவர் கலைஞர் மத்திய அரசிடம் இதுகுறித்து பேசி, மடல்கள் எழுதி இன்றைக்கு அத்தீவில் அந்தோணியார் கோவில் திருவிழா நடைபெற்றது. நீண்டகாலத்திற்கு பின் தமிழக பயணிகள் அங்கு காலடி எடுத்து வைத்துள்ளனர். அலை கடல் நடுவே இந்திய – இலங்கை மீனவர்கள் கலந்து கொண்ட விழாவில் உணர்வுகள் கொந்தளித்தன. கச்சத்தீவை இலங்கைக்கு தந்தபொழுது, அன்று நடைபெற்ற கழக ஆட்சியில் தலைவர் கலைஞர் அவர்கள் முதல்வர் என்ற நிலையில் எடுத்த நடவடிக்கைகள் யாவும் ஆவணங்களில் பதிவுகளாக உள்ளன. பழைய வரலாற்றைத் திரும்பிப் பார்க்கும் பொழுது; சட்டமன்றத்தில் முதல்வர் தலைவர் கலைஞர் அவர்கள் 18.6.2009 அன்று இதுகுறித்து குறிப்பிட்டதாவது:

“இங்கே பேசிய அ.தி.மு.க. உறுப்பினர் ஒன்றைச் சொன்னார்கள். இந்தத் தாரை வார்ப்பது என்பது தி.மு.க. கடைப்பிடிக்கக் கூடிய ஒன்றல்ல. தாரை வார்ப்பது என்பது கடந்த காலத்தில் கல்யாணங்களில் மாப்பிள்ளைகள் கையில் பெண்களை ஒப்படைத்து தாரை வார்த்துக் கொடுப்பார்கள். தாரை வார்ப்பது என்பது தமிழ் சொல் அல்ல. அது வடமொழிச் சொல். அப்படி தாரை வார்த்த எந்தச் சம்பவமும் 1972ஆம் ஆண்டில் நடைபெறவில்லை. அந்த ஆண்டில் கச்சத்தீவை இலங்கைக்குத் தருவதென்ற முடிவை மத்திய அரசு எடுத்தபோது, அன்றைய தமிழகத்திலே இருந்த மாநில அரசான திராவிட முன்னேற்றக் கழக அரசு, அதற்கு பெரும் எதிர்ப்பைத் தெவித்தது. இருந்தபோதிலும், சில காரணங்களைச் சொல்லி கச்சத்தீவு இலங்கைக்கு வழங்கப்பட்டு விட்டது. அப்படி வழங்கப்பட்ட நேரத்திலேகூட, கச்சத்தீவிலே மீன் பிடிக்கும் உரிமை, யாத்திரை செல்கின்ற உரிமை, மீன் வலைகளை காய வைப்பதற்கான உரிமை இவைகள் எல்லாம் மீனவ மக்களுக்கு உண்டு என்கிற ஷரத்து அதிலே சேர்க்கப்பட வேண்டுமென்று அன்றைய தமிழக தி.மு.க. அரசு வலியுறுத்தியதின் பேரில், அந்த ஷரத்து அதிலே சேர்க்கப்பட்டது. ஆனால் அதற்குப் பிறகு வந்த நெருக்கடி நிலை காலத்தில் இங்கே மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஆட்சி இல்லாத சூழ்நிலை. தமிழகத்திலே கவர்னர் ஆட்சி நடைபெற்ற நேரத்தில், அந்த ஷரத்துக்கள் எப்படி அந்த ஒப்பந்தத்திலிருந்து விலக்கப்பட்டது என்றே தெரியாத அளவிற்கு அந்த ஷரத்துகள் பறி போய்விட்டன. அதற்குப் பிறகு அந்த ஷரத்துக்களைச் சேர்க்க வேண்டுமென்று நாம் மத்திய அரசோடு வாதிட்டுக் கொண்டிருக்கிறோம்.”

“மேலும் கச்சத்தீவை தாரை வார்க்க தி.மு.க. ஒப்புக் கொள்ளவும் இல்லை. இங்கே பேசிய நண்பர்கள் குறிப்பிட்டதைப் போல – ரவிக்குமார் குறிப்பிட்டதைப் போல – பாராளுமன்றத்திலேயே இந்தத் தீர்மானம் வந்தபோது வெளிநடப்பு செய்திருக்கிறது தி.மு.க. என்பதையும் நான் சுட்டிக்காட்ட விரும்புகிறேன். தி.மு.கழகத்தைப் பொறுத்து மாத்திரமல்ல, தி.மு.கழக ஆட்சியைப் பொறுத்தும் பல நேரங்களில் கச்சத்தீவு பிரச்சினையை எழுப்பி கச்சத்தீவை மீட்டுக் கொடுங்கள் என்று கேட்கத் தவறியது இல்லை. கச்சத்தீவிலே மீனவர்களுக்கு உள்ள உரிமை பாதிக்கப்படுவதை எடுத்துக்காட்டி அந்தப் பாதிப்பை நிவர்த்திக்க வேண்டுமென்று கேட்கவும் கழக அரசு தவறியது இல்லை.”

இப்பிரச்சினைக் குறித்து தலைவர் கலைஞர் அவர்கள் பிரதமருக்கு 24.7.2009 அன்று எழுதிய கடிதத்தில், கச்சத்தீவு பகுதியில் தமிழக மீனவர்கள் மீன் பிடிக்க உரிமை உண்டு. குறிப்பாக தஞ்சாவூர், புதுக்கோட்டை, இராமநாதபுரம், திருநெல்வேலி மீனவர்கள் அப்பகுதியில் தங்களது மீன்பிடி தொழிலை பாதுகாப்பான முறையில் தொடர வேண்டுமாயின், மத்திய அரசு இலங்கை அரசை வலியுறுத்த வேண்டும். ஆதம் பாலம் – பாக் ஜலசந்தி இடையே கடல் எல்லைக் கோட்டை நிர்ணயம் செய்ய இந்திய – இலங்கை அரசுகளுக்கு இடையே 1974, ஜுன் 26ம் தேதி ஒப்பந்தம் உருவானது.

மன்னார்குடா எல்லை பிரச்சினை பற்றி பேசி 1976, மார்ச் 23ம் தேதி மீண்டும் ஒரு ஒப்பந்தம் கையெழுத்தானது. இந்த ஒப்பந்தத்திலும் 1974ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத்தின் விதிகள் ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது. இந்நிலையில் மத்திய அரசு, இந்திய மீனவர்கள் அங்கு வலைகளை உளர்த்தலாம் என்று கூறியது. ஆனால் அதற்கும் தடைவிதிக்கப்பட்டது. மேற்கண்ட இரு ஒப்பந்தத்திலும் இப்படி ஒரு விதி இல்லை. அதிகாரிகளின் தன்னிச்சையான இந்த அறிவிப்பால் தமிழக மீனவர்கள் பலவாறாக தாக்கப்பட்டும், சுட்டுக் கொல்லப்படும் நிலைமை ஏற்பட்டது.

தமிழக மீனவர்கள் மீது தடையின்றி நடந்து வரும் தாக்குதல்களை கண்டு தமிழக அரசு மிகவும் வேதனை அடைகிறது. இனியும் காலந்தாழ்த்தாமல் இந்திய அரசு, இலங்கை அரசை கண்டிப்புடன் வலியுறுத்த வேண்டும் என கேட்டு கொள்கிறேன் என்று தலைவர் கலைஞர் அவர்கள் சொல்லியிருந்தார்.

எம்.ஜி.ஆர். ஆட்சிக் காலத்தில் இப்பிரச்சினை குறித்து கழகத்தின் சார்பில் சட்டமன்றத்தில் குரல் கொடுக்கப்பட்டது. பழ.நெடுமாறன் அப்போது சட்டமன்றத்தில் இந்தப் பிரச்சினையை எழுப்பி, எம்.ஜி.ஆர். ஆட்சியை விமர்சித்தார். கிறித்துவர்களும் எவ்வளவோ போராடியும் அன்றைய அ.தி.மு.க. ஆட்சியாளர்களின் காதுகளுக்கு அது எட்டவில்லை. ஜெயலலிதா கோட்டைக் கொத்தளத்தில் கொடியேற்றி வைத்து பேசும் பொழுதும், சட்டமன்றத்தில் தீர்மானம் கொண்டு வந்தும் கச்சத்தீவை மீட்டே தீருவேன் என்றார். ஜெயலலிதாவால் மீட்க முடியவில்லை. குறைந்தபட்சம் அந்தோணியார் கோவிலுக்கு செல்வதற்கு வழி வகையும் அவர் ஆட்சியில் செய்யவில்லை. தலைவர் கலைஞர் ஆட்சியில்தான் இதற்கொரு வழி பிறந்தது. இந்த வரலாற்றையெல்லாம் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.
இந்திய – இலங்கை ஆகிய இரு நாடுகளுக்கிடையே கச்சத்தீவு குறித்து ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டபோது, நிகழ்ந்த சம்பவங்களை சற்றுப் பின்னோக்கிப் பார்ப்போம்:

கச்சத்தீவு ஒப்பந்தத்தை எதிர்த்து, ஜுன் 29, 1974 அன்று, சென்னை கோட்டையில், அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தை முதல்வர் கலைஞர் கூட்டினார். அதில், பொன்னப்ப நாடார் (ப.காங்கிரஸ்), ஏ.ஆர்.மாரிமுத்து, ஆறுமுகசாமி (இ.காங்கிரஸ்), திருப்பூர் மொய்தீன், அப்துல் வகாப் (முஸ்லீம் லீக்), அரங்கநாயகம் (அ.தி.மு.க.), வெங்கடசாமி, ஜி.சாமிநாதன் (சுதந்திரா), ஈ.எஸ்.தியாகராசன் (தமிழரசு கழகம்), ஏ.ஆர்.பெருமாள், சக்திமோகன் (பார்வர்டு பிளாக்), மணலி கந்தசாமி (தமிழ்நாடு கம்யூனிஸ்டு), ம.பொ.சிவஞானம் (தமிழரசு), ஏ.ஆர்.தாமோதரன் (ஐக்கிய கட்சி) ஆகியோர் கலந்து கொண்டனர்.

கூட்டத்தில், “இந்தியாவுக்குச் சொந்தமானது என்று நாம் கருதுவதும், தமிழ்நாட்டுக்கு நெருக்கமான உரிமை கொண்டதுமான கச்சத்தீவு பிரச்சினையில் மத்திய அரசு எடுத்துள்ள முடிவை இந்தக் கூட்டம் விவாதித்தது. தனது ஆழ்ந்த வருத்தத்தைத் தெரிவித்துக் கொள்வதோடு மத்திய அரசு இதனை மறுபரிசீலனை செய்து கச்சத்தீவின் மீது இந்தியாவுக்கு அரசு உரிமை இருக்கும் வகையில் ஒப்பந்தத்தை திருத்தி அமைத்து தமிழ்நாட்டு மக்களுடைய உணர்வுகளுக்கு மதிப்பு அளிக்க வேண்டும்” என்று முதல்வர் கலைஞர் முன்மொழிய தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆனால், அ.தி.மு.க. தீர்மானத்தை ஆதரித்து கையெழுத்திட மறுத்துவிட்டது.

இப்பிரச்சினையைக் கண்டித்து, தி.மு.கழகத்தின் சார்பில் ஜூலை 24ஆம் தேதி தமிழகம் முழுவதும் கண்டனப் போராட்டங்கள் நடத்தப்பட்டன. இதில் தஞ்சாவூர், பாபநாசம் ஆகிய இடங்களில் நடைபெற்ற கண்டனப் போராட்டத்தில் முதல்வர் கலைஞர் பங்கேற்று உரையாற்றினார்.

1974 ஒப்பந்தத்துக்கு நாடாளுமன்றத்தில் கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பியது. 23.7.1974 அன்று இந்த ஒப்பந்தத்தின் நகலை மத்திய வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் ஸ்வரண்சிங் தாக்கல் செய்தபோது, தமிழகத்துக்கு சொந்தமான கச்சத்தீவை இலங்கைக்கு விட்டுக் கொடுத்ததை நாங்கள் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டோம் என அன்றைய கழக உறுப்பினர் இரா.செழியன் கூறினார்.

பார்வர்டு பிளாக் கட்சி உறுப்பினர் மூக்கையாத் தேவர், “எனது இராமநாதபுரம் தொகுதிக்குள் அடங்கியுள்ள இத்தீவை இலங்கைக்கு வழங்கியது அரசியல் சட்டத்துக்கு முரணானது. கடலில் மீன் பிடிக்கச் செல்லும் தமிழக மீனவர்களுக்கு இலங்கை அரசு ஏற்கனவே தொல்லைக் கொடுத்து வருகிறது. எதிர்காலத்தில் போர் ஏதாவது மூளுமானால், மற்ற நாடுகள் இந்தியாவை எதிர்ப்பதற்கு வசதியாக, இலங்கையை தளமாக பயன்படுத்த வாய்ப்புள்ளது” என்றார். இலங்கையின் நட்பை பெறுவதற்காகவே, ரகசிய பேரம் நடத்தி, கச்சத்தீவை தானமாக வழங்கியுள்ளது என வாஜ்பாய் அன்று பேசினார்.

மாநிலங்களவையிலும் இந்த ஒப்பந்தத்திற்கு எதிராக பலர் பேசினர். தமிழக அரசை கலந்தாலோசிக்காமல், மத்திய அரசு தன்னிச்சையாக இந்த ஒப்பந்தத்தை ஏற்படுத்தியது ஜனநாயக விரோத போக்காகும் என கழக மாநிலங்களவை உறுப்பினர் எஸ்.எஸ்.மாரிசாமி குறிப்பிட்டார். சோசலிஸ்டு உறுப்பினர் ராஜ்நாராயணன், ஒப்பந்தத்தை இறுதி செய்யும்பொழுது தமிழக மக்களின் இசைவை பெற்றிருக்க வேண்டும் என தனது கருத்தை பதிவு செய்தார். இதே கருத்தை முஸ்லீம் லீக் தலைவர் அப்துல் சமதும் தெரிவித்தார். ஜன சங்க உறுப்பினர் கச்வாய் இந்த ஒப்பந்தத்தைக் கிழித்து எறிந்தார்.

இதற்கெல்லாம் மாறாக இந்திய கம்யூனிஸ்டு உறுப்பினர்கள் மத்திய அரசுக்கு ஆதரவான போக்கை எடுத்தனர். அக்கட்சியின் உறுப்பினர் பூபேஷ்குப்தா, மத்திய அரசின் ராஜதந்திரத்தை எடுத்துக்காட்டும் வகையில் அமைந்துள்ளது இந்த ஒப்பந்தம் என கூறினார். இரண்டு கம்யூனிஸ்டு கட்சிகளைத் தவிர்த்து மற்றவர்கள் அவையிலிருந்து வெளிநடப்பு செய்தனர்.

இவ்வாறான சூழ்நிலையில் தமிழக இந்திரா காங்கிரசில் அன்று இரு வேறுபட்ட கருத்துகள் நிலவின. அக்கட்சியின் தமிழகத் தலைவர் இராமையா, முன்னாள் முதலமைச்சர் பக்தவத்சலம் போன்றோர் மத்திய அரசின் நிலையை ஆதரித்தார். ஆனால் சட்டமன்ற காங்கிரஸ் தலைவர் ஏ.ஆர்.மாரிமுத்து, அக்கட்சியின் மேலவை உறுப்பினர் ஆறுமுகசாமி ஆகியோர் தமிழக முதல்வர் கூட்டிய அனைத்துக் கட்சி கூட்டத்தில் கலந்து கொண்டதோடு மட்டுமல்லாமல், தமிழக அரசுக்கு ஆதரவு தெரிவித்தார். இந்த ஒப்பந்தத்தை எதிர்த்து தமிழ்நாடு ஜனசங்க தலைவர் கிருஷ்ணமூர்த்தி சென்னை உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடுத்தார்.

இவ்வாறு உண்மைகள் இருக்கும்போது; இதை மறைத்து, தேவையற்ற விவாதங்கள், தவறான, எதிர்மறைகள் திட்டமிட்டு பரப்பப்பட்டது.

கச்சத்தீவு என்பது, இந்தியாவின் தென் கிழக்குக் கடற்கரையில் பாம்பன் தீவு அருகில் 285.2 ஏக்கர் அளவும், பரப்பளவில் சுமார் 4 மைல் கொண்ட அமைதியான தீவு. கள்ளி, கத்தாழை, கருவேல மரங்கள், பனை மரங்கள், செடி, கொடிகள் படர்ந்த எந்த சலசலப்பும் இல்லாத நிர்சலமான பகுதியாக ஒரு காலத்தில் இத்தீவு இருந்தது. சங்குகளும், முத்துக்களும் இங்கே கிடைக்கின்றன. கால்சியம் கார்பனேட் கற்கள் இங்கு மிகுதி. பசுமை நிறம் வளத்தைக் கொண்டதால் பச்சைத் தீவு என்று வழங்கப்பட்டு, கச்சன் – கச்சம் என்ற ஆமைகள் அதிகமாக இத்தீவில் இருந்த காரணத்தினால் ‘கச்சத்தீவு’ என்று பெயர் பெற்றது. இத்தீவில் எண்ணெய் வளமும் உள்ளதாக ரஷ்ய ஆராய்ச்சிகள் சொல்கின்றன. இராமேஸ்வரத்திலிருந்து 12 மைல் தொலைவில் உள்ள இந்த தீவில் பறவைகளின் ஒலி, கடலலைகளின் ஒசை, மரங்கள் அசையும்போது எழும் சத்தம் போன்றவை தவிர வேறெந்த ஓசையும் இல்லாமல் அமைதி தீவாக இருந்தது. கடந்த 25 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக துப்பாக்கி சத்தம் கேட்கும் அமைதியற்ற நிலை அங்கு ஏற்பட்டது.

சமீபத்தில், கச்சத்தீவு அந்தோணியார் திருவிழாவில், தமிழகத்தின் ராமேஸ்வரம், தங்கச்சிமடத்தைச் சார்ந்தவர்களும், இலங்கையைச் சார்ந்தவர்களும் கலந்து கொண்டனர். தமிழகத்திலிருந்து கிட்டத்தட்ட 2,910 பேர்கள் 71 விசைப் படகு மற்றும் 40 நாட்டுப் படகுகளில் சென்றனர்; இலங்கையிலிருந்து 800 பேர்கள்; அனைவரும் கடந்த பிப்ரவரி 27ஆம் தேதி மதியம் கச்சத்தீவில் கூடினர். அங்கு இலங்கை நெடுந்தீவு பாதிரியார் அமல்ராஜ், தேவாலயத்தில் கொடியேற்றினார். அப்பொழுது, “அருள் நிறைந்த மரியே வாழ்க.. கர்த்தருக்குள் ஆசிர்வதிக்கப்பட்டவர் நீரே..” என்ற பிரார்த்தனை குரல் பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அங்கு கேட்டது. தமிழகத்தின் சார்பில் சிவகங்கை மறைவாட்ட முதன்மை குரு ஜோசப் லூர்து ராஜ் மற்றும் அமல்ராஜ், பாதிரிமார்கள் மைக்கேல் ராஜ், ஜேம்ஸ், வின்சென்ட் அமல்ராஜ் ஆகியோர் சென்றிருந்தனர். பிப்ரவரி 28 அன்று காலை 6 மணிக்கு சிறப்பு பூஜைகள் நடந்தேறின. அப்பூஜையில் இரு நாட்டு உறவுகள் வலுக்கவும், மக்கள் நலமுடன் வாழவும், தொழில்கள் சிறக்கவும் ஜெபிக்கப்பட்டது. இரண்டு நாட்களும், இரண்டு நாட்டு தமிழ் உள்ளங்களும் நேசமுடன் பழகினர் என்றனர், சென்று வந்தவர்கள்.

ஆந்தோணியாரை வணங்கினால் தங்கள் வாழ்வில் வசந்தமும், வணிகமும் பெருகும் என்று நம்பும் மீனவர்கள், இங்கு வந்து மெழுகு திரியை ஏற்றும் வழக்கம் இருந்தது. அங்குள்ள சூசையப்பருக்கும் பூஜைகள் செய்வது உண்டு. இடைக்காலத்தில் அந்த வேண்டுதல் நீண்டகாலம் நடக்காமல் போய்விட்டது. இரண்டு நாட்டு பாதிரிமார்கள், கன்னியாஸ்திரிகளும் மக்களிடையே சமாதானம் தழைக்க வேண்டுமென்பதற்காக தங்களுடைய பாணியில் பூஜைகளை, 28 ஆண்டுகளுக்குப் பின் நடத்தியது அனைவரையும் நெகிழச் செய்தது.

அந்தோணியார் கோவிலை 1930இல் தொண்டி அருகே உள்ள நம்புதாலையில் பிறந்த இந்து மதத்தைச் சேர்ந்த சீனிகுப்பன் என்பவர் எழுப்பினார். அதற்கு இராமேஸ்வரம் ஓலைக்குடா மீனவர்கள், கள்ளிக்கோட்டிலிருந்து கொண்டு வந்த ஓடுகளை 1951இல் வேய்ந்தனர்.

அக்காலத்தில், இராமேஸ்வரம், தங்கச்சிமடம் மீனவர்கள் மட்டுமல்லாமல் தெற்கே உள்ள ஆத்தங்கரை, பாம்பன், வேதாளை, மண்டபம், பெரியபட்டினம், கீழக்கரை, சேத்துப்பாறை மீனவர்களுடன், குமரி, ஒன்றுபட்ட நெல்லை மாவட்ட வேம்பாறு, தருவைக்குளம், தூத்துக்குடியிலிருந்து மணப்பாடு, உவரி, மதுரை நகர் கே.புதூரைச் சேர்ந்தவர்கள் குறிப்பாக ரோமன் கத்தோலிக்க பர்வதர்களும் அந்தோணியார் திருவிழாவுக்குச் சென்றனர். தூரத்தில் இருந்து வரும் பயணிகள், இராமேஸ்வரத்தில் இருக்கும் தங்களுடைய உறவினர்களிடம் திருவிழாவுக்கு வருகிறோம் என முன்கூட்டியே சொல்லி, அவர்களின் உதவியோடு படகுகளில் செல்வது உண்டு. அப்போது சமையலுக்கான பொருள்கள், ஆடுகள் போன்றவற்றை உடன் எடுத்துச் செல்வர். கொடியேற்றும் நாளுக்கு முன்னாடியே சென்று விடுவார்கள். தார் பாய்களை கொண்டு குடில்கள் போட்டு திருவிழா நடைபெறும் பத்து நாட்களும் தங்குவர். இரு நாட்டு மக்களும் ஒன்றாக சமைத்து, உண்டு, உறங்கி தங்கள் உறவுகளை புதுப்பித்தும், நேசமாக இருக்கும் காட்சியை காண முடிந்தது. கச்சத்தீவில் குடிதண்ணீர் கிடைப்பது அரிது. அதனால் தனுஷ்கோடியிலிருந்து குடிநீர் கொண்டு போவார்கள். அரை அணாவிற்கும், 1960களில் ஐந்து பைசாவுக்கும் தண்ணீர் விற்பனை ஆனது. கடலில் குளிப்பது, உண்பது இவை மட்டுமே பணியாக திருவிழா நாட்களை கழிப்பர். திருவிழாவின்போது சிறுவர்களிடையே விளையாட்டுப் போட்டிகள், இரு நாட்டு பெண்கள் அளவாவது, மீனவர்களின் நாட்டுப்புற தரவுகள், பாடல்கள் இனிமையாகக் கேட்க முடிந்தது. கிராமப்புற மீனவர்களின் பண்பாடுகளும் இத்திருவிழாவில் சிறப்புற விளங்கும்.
இந்த மகிழ்ச்சியான சந்திப்பின்போது, இலங்கையிலிருந்து வந்திருந்தவர்களுக்கும், இந்தியாவிலிருந்து போனவர்களுக்கும் இடையில் பண்ட மாற்றங்கள் நடைபெற்றது. சங்கு மார்க் லுங்கிகள், பிளாஸ்டிக் வாலிகள், பட்டுச் சேலைகள், சொக்கலால் பீடி, சினிமா பிலிம்கள், அவற்றைப் பார்க்கின்ற லென்ஸ், பாய்கள், கை கடிகாரங்கள், டிரான்சிஸ்டர், ஹேர் பேண்ட், தோடுகள், செயின்கள், ஷாம்பு, மாசி மற்றும் சில கருவாடு வகைகள், மிளகாய் வத்தல் போன்ற பொருட்களை இராமேஸ்வரம் கரையிலிருந்து சென்றவர்கள் கொண்டு சென்று அவர்களிடம் கொடுத்து, இலங்கையிலிருந்து வருகின்ற ராணி சோப், தேங்காய் எண்ணெய், சீட்டித் துணி, பிஸ்கெட், துப்புக்கட்டை, ரப்பர் செருப்பு, கிராம்பு, ஏலக்காய், பாக்கு, தேயிலைத் தூள் குறிப்பாக ஈஸ்டன் டீ, ஜப்பானில் செய்யப்பட்ட பேனா போன்ற பொருட்கள், முகத்திற்கு போடும் பவுடர், டப்பாக்களில் அடைக்கப்பட்ட உணவுப் பொருட்கள், டெர்லின் சட்டை, ஹார்லிக்ஸ் மற்றும் இலங்கை பெண்கள் உடுத்தும் துணிகள் போன்றவற்றை தமிழகத்தைச் சார்ந்தவர்கள் வாங்குவர். இவ்வாறு பொருட்களை வாங்கி வருவதை காண்பதற்கு களிப்பாக இருக்கும். இது எல்லாம் மலரும் நினைவுகளாக இன்றளவும் உள்ளன. போதை வஸ்துகள், மதுபானம் போன்றவை தடை செய்யப்பட்டிருந்தது.

இப்படி நீண்டகாலமாக போராடி, அந்தோணியார் கோவில் திருவிழாவுக்கு தமிழக, இலங்கை பயணிகள் கூடினர். நெகிழ்வு, பிரிந்த உறவுகள் மீண்டும் சந்திப்பு சங்கமம் என்ற மகிழ்ச்சி இப்படியாக கச்சத்தீவில் 20 மணி நேரம் உறவாடி, கூடி கலைந்துள்ளனர். ஆனால் துப்பாக்கி ரவைகளின் சத்தம் கேட்ட இடத்தில் அமைதியும், பரவசமுமாக இருந்தது ஒரு மன ஆறுதல். இலங்கை கடற்படையினரால் தமிழக மீனவர்கள் பல துயரங்களுக்கு தொடர்ந்து 28 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஆளாக்கப்பட்டனர்.

கச்சத்தீவு, இராமநாதபுரம் சேதுபதி அரசருக்குத் சொந்தமானது. இத்தீவில் மருத்துவத்திற்கு தேவைப்படும் பல்வேறு மூலிகைகளும், உமிரி, சாய வேர் என்ற பச்சிலைகளும் இருந்தன. இதைப் பெற ஜனாப்முகமது காதர் மரக்காயர், முத்துசாமி பிள்ளை என்ற வணிகர்களுக்கு அரசர் சேதுபதி அய்ந்து ஆண்டுகளுக்குக் குத்தகைக்கு வழங்கி இருந்தார். (ஆவணம்: இராமநாதபுரம் துணை பதிவாளர் அலுவலக ஆவண எண். 510/570 தேதி:2.7.1980) ஆண்டாண்டு காலமாக, இத்தீவு இராமநாதபுரம் அரசின் ஆட்சிக்குட்பட்ட பகுதியாக இருந்தது. அதற்குப் பிறகு, 1947இல் ஜமீன்தார் ஒழிப்புச் சட்டத்தின் மூலம் இந்தியாவிற்கு சொந்தமானது.
கடந்த காலங்களில் ஆங்கிலேய கப்பல் படையினர் இத்தீவை வெடிகுண்டு சோதனை செய்யவும், தங்களுடைய பொழுது போக்கிற்கு ஏற்ற இடமாகவும் தெரிவு செய்து வைத்து இருந்தனர். 1955ஆம் ஆண்டு இலங்கை அரசு கச்சத்தீவில் தன் கடற்படை வீரர்களுக்கு பயிற்சி அளிக்க எடுத்த முயற்சியை இந்திய நாடாளுமன்றம் கண்டித்தது.

இத்தீவு இந்தியாவிற்குச் சொந்தம் என்பதற்கான சான்றுகள்:

இராமநாதபுர அரசரின் ஆட்சிச் செயலாளர் (Administrative Secretary) 20.4.1950இல் எஸ்டேட் மேலாளருக்கு, 1929-1945ஆம் ஆண்டுகளில் மீன் பிடித் துறைகளைப் பற்றிகூறும்பொழுது; 1943ஆம் ஆண்டு ஆர்.கணேசன் என்பவர், தூத்துக்குடி வனத்துறை உதவி இயக்குநருக்காக தயாரித்த நிலப்படம்; 1913-1928 வரையிலான 15 ஆண்டுகளுக்கு ஆங்கில அரசு மீன்வளத் துறைக்கு குத்தகைக்கு விட்ட இடம்; இராமநாதபுர திவான் ஆர்.சுப்பையாநாயுடு, தன் கடல் எல்லைகளாக குறித்து, ஆர்.இராஜசுவர சேதுபதிக்கு 19.2.1922இல் அளித்த ஆவணம்; ஆவண எண்.134/85, நாள்.4.2.1985 என்று குறிப்பிட்ட குத்தகைக்கு விடப்பட்ட ஒப்பாவணம்; இராமநாதபுரம் சார் பதிவாளர் அலுவலகத்தில் உள்ள ஆவணம் எண்.278/48, நாள்.26.7.1947; ஆங்கில அரசி விக்டோரியாவின் எல்லை அறிவிப்பு ஆவணம்; என பல ஆவணங்களில் கச்சத்தீவு பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மேலும், கச்சத்தீவு இராமநாதபுரம் சமஸ்தானத்திற்கு சொந்தமானது என்று இலங்கை அமைச்சரின் செயலாளர் பி.பி.பியரிஸ் கூறியுள்ளார். இப்படி பல ஆதாங்கள் உள்ளன.
இத்தீவினால் இந்தியாவுக்கு பல பயன்கள் உள்ளன. இலங்கையில் வெளி ஆதிக்க சக்திகள் தலையீட்டால் இந்தியாவுக்கு நேரக்கூடிய பாதுகாப்பு அபாயங்களைத் தடுக்க இது ஒரு பாதுகாப்பு அரணாக; சேது கால்வாய் திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த; அணு ஆராய்ச்சிக்கு ஏற்ற இடமாக; இந்தியக் கப்பல் படையினருக்கு பயிற்சிக் களமாக; போர் விமானங்கள் இறங்க ஒரு திட்டாக; செய்தித் தொடர்பு, கடல் எச்சரிக்கைப் போன்ற தொடர்பு சாதனங்கள் பயன்படுத்த; மீன் மற்றும் கடல் செல்வங்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சிக்கு ஏற்ற இடம் என மேலும் பல.

இந்திய பெருங்கடலில் டீ-கோகார்ஸியாவில் அமெரிக்க ஆதிக்கம் கால் வைத்ததை இந்தியா வன்மையாக 1973இல் கண்டித்தது. அப்படிப்பட்ட அமெரிக்கா, சீனா போன்ற ஆதிக்கச் சக்திகள் இலங்கையின் தயவால் கச்சத்தீவை நெருங்க முடியும். அதனால், இந்தியாவினுடைய பாதுகாப்பிற்கும், இறையாண்மைக்கும் பிற்காலத்தில் ஆபத்து ஏற்படக்கூடும்.

மத்திய அரசும் இந்தப் பிரச்சினை குறித்து அவ்வப்போது தனது கருத்துகளை தெரிவித்த வண்ணம் உள்ளது. இந்திய – இலங்கை இடையே ஏற்பட்ட ஒப்பந்தப்படி கச்சத்தீவில் இந்திய மீனவர்கள் வலைகளை உளர்த்தவும், அந்தோணியார் கோவில் திருவிழாவுக்கு சென்று வருவதற்கும் முழு உரிமை உண்டு என மத்திய அமைச்சர் சசி தரூர் நாடாளுமன்றத்தில் 17.7.2009 அன்று தெரிவித்தார்.
கச்சத்தீவு பிரச்சினையில் நிச்சயம் தீர்வு வரும். அந்தோணியார் திருவிழாவுக்கு செல்ல முடியுமா? என்ற கேள்விக்கு நீண்டகாலமாக விடை கிடைக்காமல் இருந்தது. ஆனால், இன்று பதில் கிடைத்துள்ளது. அதுபோல கச்சத்தீவு பிரச்சினைக்கு சரியான முடிவு, விடியல் எதிர்காலத்தில் தலைவர் கலைஞர் ஆட்சியில் ஏற்படும்.

– வழக்கறிஞர் கே.எஸ். இராதாகிருஷ்ணன்